HDM

In De Correspondent publiceerde Rutger Bregman een essay, waarin hij het wereldbeeld van Rousseau - de mens is van nature goed - propageerde als alternatief voor het dominante beeld van Hobbes - we zijn elkaars vijanden. Ik vond het een arrogant, gelijkhebberig verhaal dat niet bijdraagt tot begrip van mens en samenleving maar vooral geschreven lijkt te zijn voor de eigen parochie. Ik schreef op de site van De Correspondent het volgende.  https://decorrespondent.nl/8001/dit-is-de-vraag-waar-bijna-al-onze-politieke-debatten-om-draaien-en-het-antwoord-geeft-hoop/1543446970758-40b775f5 Dit soort verhalen van Rutger Bregman heeft me al eerder doen besluiten mij abonnement op te zeggen. Later heb ik me toch weer aangemeld. Wat ik waardeer in De Correspondent is dat hij onafhankelijke onderzoeksjournalistiek brengt, feiten en verbanden laat zien die in de reguliere pers weinig aandacht krijgen. Een beetje afstand neemt van de waan van de dag. Maar er is een andere...

Waarom Terlouw mij niet overtuigde… De reacties op het optreden van Jan Terlouw in ‘De Wereld Draait Door’, waren positief tot uitzinnig. Mensen waren onder de indruk, diep geroerd en geraakt. Voor sommigen leek het alsof zij de Messias aanschouwd hadden. Dat is wel heel bijzonder voor iemand uit de rationele liberale traditie. Kennelijk was er behoefte aan een verhaal dat niet alleen het hoofd, maar vooral ook het hart bereikt. Ik voelde me daarom bijna schuldig over het feit dat het zeven minuten lang durende betoog van de oude politicus mij niet overtuigd had, op sommige punten zelfs geïrriteerd. Het moralisme stond me tegen, de Calvinistische toon deed me teveel aan mijn Christelijke school denken, aan schoolmeesters die goede bedoelingen en Bijbelse leerstellingen combineerden in een positief wereldbeeld. Maar was dat alles, ging het om de toon en de stijl, of was er meer aan de hand? Ik besloot Terlouw een tweede en derde kans te geven door zijn verhaal nog een keer ...

Checklist ter beoordeling van nieuwe managementconcepten   Er worden regelmatig ideeën gelanceerd van ideale organisaties. Hierin werken blije mensen aan zinvolle taken voor tevreden klanten. Het bruist er van vernieuwing en innovatie, en duurzaamheid staat hoog in het vaandel. We kunnen er ook politieke of sociale idealen in vinden als rechtvaardigheid en gelijkheid. En mensen kunnen er zich ontplooien, er is ruimte voor hun passies. Er zijn inderdaad ondernemers, managers en anderen die vanuit dit soort idealen organisaties proberen te bouwen die meer dan de gemiddelde organisatie tegemoet komen aan hedendaagse waarden. Die pogingen zijn interessant en het heeft geen zin om idealisten te vragen de realiseerbaarheid vooraf te bewijzen. Organisatie is geen evidence-based vak, waarin je je steeds door bewezen kennis en getoetste oplossingen laat leiden. Vernieuwing in organisaties komt tot stand door mensen die dingen proberen te doen waarvoor nog geen betrouwbare...

Naomi Klein, The Shock Doctrine: the Rise of Disaster Capitalism, 2007 A few notes by   Huibert de Man, December 2015 This is one of those books that people are supposed to read if they are critical of economic doctrine and interested in international business and politics. So this is a book for me, I decided when a friend wrote enthusiastically about it. I did not like it too much however, as I will explain below. What kind of book is this? First of all, it is a thick book, with its 565 pages. It contains loads of information about governments, companies, politicians, military events and economic data. In style, however, it is resembles a political pamphlet more than a scholarly book. It contains one argument, repeated almost on every page, from a specific political position: on the left, anti-globalist, anti-big business, anti neo-liberal economist and anti neo-liberal governments. Governments, advised by neo-liberal economists of the so-called Chicago school, a...