HDM

Het ene dieet na het andere verschijnt op de markt. In het ene dieet mogen we geen vet, in het andere geen suiker, dan moeten we heel erg spaarzaam zijn met zetmeel en plots blijkt tarwe een levensbedreigend voedingsmiddel te zijn. Bij het verschijnen van een nieuw boek zien we grote groepen mensen - zelfs redelijk intelligente - het nieuwe voedingsgeloof omarmen en inderdaad veel mensen lukt het dan om af te vallen. Lang houden ze het meestal niet vol, oude gewoontes sluipen na enkele weken of hoogstens maanden weer in, en daarna wordt menigeen dikker en zwaarder dan voor aanvang van het dieet. Totdat de volgende mode zich aandient. De wetenschappelijke fundering van de diëten is mager. Aan de eisen van 'evidence-based medicine' voldoen boeken zoals 'De Broodbuik' van William Davis of 'De Voedselzandloper' van KrisVerburgh niet. Wel gebruiken ze selectief resultaten van wetenschappelijk onderzoek die binnen het gepropageerde concept passen. Kenmerkend voor ...

Wie bepaalt wat wijs is? In de wereld van politiek, economie en management krijgen oude normatieve vragen opnieuw aandacht. Het gaat niet alleen om wat werkt, maar in toenemende mate ook om wat goed is of slecht. Dit is op zich een gunstige ontwikkeling als we kijken naar een economie waar onder het mom van effectiviteit en efficiency veel is gebeurd dat met ‘goed huishouden’ – de oorspronkelijke betekenis van economie – niet veel te maken heeft, of naar de leiding van bedrijven waar de techniek van het ‘hoe’ de vraag naar het ‘waarom’ steeds meer heeft verdrongen. Initiatieven zoals ‘Wijsheid in Bedrijf’ (zie http://www.wijsheidinbedrijf.nl/ ) zijn daarom een nuttig tegenwicht tegen het instrumentele denken. Ik heb zelf een bijdrage mogen leveren aan het boek en de workshops in dat verband. Met het woord ‘wijsheid’ halen we echter wel iets overhoop dat gemakkelijk in zijn tegendeel verkeert. Door aan te wijzen wat ‘wijs’ is en wie de ‘wijsheid’ in pacht heeft, kunnen we ...

Kun je je een medische opleiding voorstellen, waarvan de hoogleraren met de nek worden aangekeken als ze actief zijn in het ziekenhuis? Of een rechtenopleiding die niets met rechters en advocaten te maken wil hebben? Natuurlijk niet, maar de wetenschappen die pretenderen iets van management te weten – bedrijfskunde,  bedrijfseconomie en verwante disciplines – zijn hard op weg naar een zo’n zelfgekozen isolement. Ben Tiggelaar schreef in zijn column van 17 februari 2013 in de NRC dat veel hoogleraren op dit vakgebied bemoeienis met de praktijk afwijzen. Medewerkers van faculteiten doen er goed aan hun kennis niet te delen met de praktijk, want dat zou wel eens ten koste kunnen gaan van je carrière, aldus Tiggelaar. Ik ben bang dat hij gelijk heeft. De manier waarop kennis en onderzoek worden gedefinieerd, is de oorzaak. Om redenen die meestal niet expliciet worden gemaakt, hangen de managementwetenschappen een opvatting aan waarin de onderzoeker zich niet engageert, geen rel...

Op zoek naar materiaal voor een cursus die ik voor de Open Universiteit maak, lees ik verhalen over 'Het Nieuwe Werken' en dergelijke. Ook kijk ik naar video's waarin de vernieuwde praktijk aan de orde komt. Zo keek ik gisteren naar twee video's over Bakkerij Veldt. Directeur Pater vertelt over de problemen die hij kreeg met zijn stijl van leiderschap toen het bedrijf groeide. Hij moest leren om minder te controleren, meer te delegeren en vertrouwen aan zijn mensen te geven. In de twee filmpjes wordt gesuggereerd dat er zich een totale omwenteling heeft voorgedaan. De hiërarchie is op zijn kop gezet, de mensen staan centraal en er wordt gewerkt vanuit vier kernwaarden. De planning is van het bedrijfsbureau verplaatst naar de mensen die het werk doen. De behoefte van mensen om persoonlijk te groeien, wordt benadrukt. Als je mensen de kans geeft om te groeien en hen centraal stelt, dan nemen efficiency, leverbetrouwbaarheid en kwaliteit toe. Ja, de koekjes worden lekker...

In today's NRC Handelsblad Knapen writes in his column about the nature of 'Authoritarian Capitalism' in China, referring to recent labour unrest and how the government deals with it. I agree with him that the rather flexible way the government handles recent cases of unrest does not imply a process of democratization in Western terms. Autoritarian capitalism may be hard to undestand for us, but it is a reality with a logic of its own. Personally I think it is deeply rooted in a culture that is not only authoritarian, but also highly materialistic and pragmatic. As long as the government can ensure material improvement, I see no reason why its position would be threatened. Most Chinese people accept a strong government that educates and corrects the people and keeps chaos away. zie de column

Mijn vorige verhaaltje wilde alleen laten zien dat het letterlijk nemen van 'een leven na de dood' tot ongerijmdheden leidt. Een fysiek voortbestaan, of iets wat daarop lijkt, is dus uitgesloten. Maar er zijn natuurlijk wel trucs om dat leven na de dood te redden. De belangrijkste is de uitvinding van de 'ziel'. Je hoort daar eigenlijk weinig meer over. Wie durft bijvoorbeeld nog van 'zielkunde' te spreken als hij psychologie bedoelt? Maar stiekem denken veel mensen dat ze toch een ziel hebben. De ziel is volledige immaterieel, onzichtbaar, ontastbaar. Er zijn nog wel eens mensen geweest die er een gewicht aan hebben toegekend en hebben vastgesteld dat iemand na het uitblazen van zijn laatste adem een paar gram lichter is, maar dat blijkt allemaal op slechte metingen te berusten. En trouwens, met het veronderstellen van de ziel krijg je toch weer het probleem of de ziel iets onveranderlijks is of met je mee evolueert. Heb ik dezelfde ziel als toen ik een baby wa...

Waarom er geen leven is na de dood: een Stoïcijns opstel Ik zie de laatste tijd vaak mensen die al voor een deel vertrokken zijn van deze wereld. Soms is dat geestelijk - ze zijn een stuk van hun geheugen kwijt en van hun intellectuele vaardigheden -, soms is het lichamelijk - er ontbreekt een lichaamsdeel of een lichaamsfunctie. Als ik goed naar mezelf kijk, dan behoor ik tot beide categorieën, althans in beperkte mate. Ik heb me wel eens afgevraagd waar al die stukken van mensen gebleven zijn. Laten we eens van uitgaan dat we na onze dood in de hemel komen. Maar hoe komen we daar dan? Ik neem aan helemaal compleet, met alles d'r op en d'r aan. Dat zou echter betekenen dat die 20% van mijn gehoor die ik nu al kwijt ben, en straks een groter deel, dus ergens moet worden opgeslagen totdat ik dood ben. En van impotente mannen moet de potentie voorlopig even de kast in. Ik weet dat men de wederopstanding in China vroeger zo serieus nam dat eunuchen hun ontbrekend seksueel instru...